Ten wpis zawiera informacje o tym na co zwrócić uwagę w praktyce, jeśli chcemy, aby poznawanie siebie było zakończone zrozumieniem.
Jak siebie poznać? Co to właściwie znaczy poznać siebie?
Prawdopodobnie po przeczytaniu tytułu, pojawia Ci się automatycznie myśl, że przecież znasz siebie. Wiesz, jak się nazywasz, ile masz lat, gdzie mieszkasz i jak wyglądasz. Załóżmy, że również wiesz, co lubisz jadać na śniadanie i jakich potraw nie weźmiesz do ust. Czy zawsze jednak potrafisz wyjaśnić, dlaczego coś lubisz? W reakcji na co, zachowujesz się gburowato albo chce Ci się płakać? Zdarza ci się zadawać sobie pytanie, dlaczego tak się zachowuję, dlaczego tak czuję? A może raczej czemu nie byłam/byłem w stanie się odezwać, powiedzieć szefowi, że dziś potrzebuję wyjść o czasie? Jeśli choć jedna odpowiedź jest twierdząca, to warto czytać dalej.
Ja wszystko dobrze wiem
Z pewnością wiesz dużo o sobie. Bez wątpienia jednak nadal możesz, jeszcze się o sobie wiele dowiedzieć. Wnioskując na podstawie starych, nieaktualnych, danych, tego, co o sobie myślisz, możesz mieć trudność, by stanąć w prawdzie z niektórymi faktami. A stąd tylko krok do „oszukiwania siebie”, jak to się potocznie mówi. To trochę tak, jak mówią o młodych kierowcach. Jak już sądzisz, że umiesz jeździć, to właśnie wtedy należy zwiększyć uważność, aby nie zachowywać się brawurowo na drodze. Człowiek zbyt pewny wiedzy o sobie przestaje się rozwijać.
To co mam wątpić we wszystko?
Oczywiście, że nie. Przede wszystkim bez popadania ze skrajności w skrajność. Kwestionowanie swojego zdania, oceny, podjętego działania, dopatrywanie się motywów, których nie ma w każdej sferze życia może człowieka doprowadzić do kryzysu psychicznego. Osoby, które stale potrzebują potwierdzenia u innych słuszności, tego co mówią, myślą, a nawet niekiedy upewniają się, że dobrze czują, bardzo cierpią. W rezultacie mają trudności z podejmowaniem samodzielnych decyzji, brania odpowiedzialności za te decyzje i cieszenia się z nich.
No to jak siebie poznać, bez popadania w skrajności?
Po pierwsze, na spokojnie. Po tym, że czytasz ten wpis, wnioskuję, że już zaczęłaś/zacząłeś to robić. Samopoznanie jest procesem, który potrzebuje czasu. Nie można tego zrobić na zaś. Po drugie z zainteresowaniem. Podobnie do każdej innej nauki, przychodzi nam ona dużo łatwiej, jeśli nas fascynuje. Tak, dobrze czytasz. Możesz być zafascynowana/zafascynowany poznaniem siebie. Nie ma to nic wspólnego z zadufaniem w sobie. Po trzecie z otwartością, dlatego, że da Ci to możliwość zbliżenia się do obszarów psychiki, których w sobie jeszcze nie rozumiesz. Po czwarte z życzliwością. Niewątpliwie, taktyka „przesłuchania” okazuje się również tutaj zawodna. Po piąte z szacunkiem, takim ludzkim, bez wyśmiewania, unieważniania, sarkazmu i ironii do siebie. Tak na początek, to wystarczy. Nie zrażaj się, patrz „po pierwsze”.
Praktyka samoświadomości
Wiedza o sobie jest pierwszym czynnikiem, który pozwala w ogóle myśleć o zmianie. Jednak dopiero zastosowanie tej wiedzy w praktyce umożliwia dokonanie zmiany. Poniżej znajdziesz pytania, które mogą być pomocne w wykorzystaniu informacji z powyższego tekstu w Twojej codzienności.
Rozsiądź się wygodnie i częstuj do woli materiałami.
Poznawanie wiedzie do rozumienia.
Zwłaszcza jeśli robisz to na spokojnie, z zainteresowaniem, otwartością, życzliwością i oczywiście z szacunkiem. To takie minimum.
Małgorzata Tomaszewska
Korzystanie z prezentowanych materiałów nie zastąpią konsultacji z lekarzem, nie służą leczeniu czy diagnozowaniu.
Bardzo fajnie napisany tekst. Często mam trudność z wyciągnięciem wniosku odnośnie tego dlaczego zachowałam się tak, a nie inaczej… Pobrałam podstawowe pytania a stronę dodaje do ulubionych, bo nie łatwo znaleść tak fajne treści.